ATW: Dag 16 - Springen!

De vijfde dag van het event hier in Fiji is voor mij de mooiste. Hij begint fabelachtig: in de jungle wakker worden met alleen het geluid van de vogels en andere dieren. Om kwart over zes sta ik buiten. In de ochtendschemer wandel ik naar de waterval. Een fantastische plek midden in het woud. Naakt neem ik een duik en douche ik mezelf onder de dikke overvloedige stralen, die over de rotsen boven me, op me neer storten. Nog geen half zeven en deze dag kan al niet meer stuk. Om zeven uur heb ik afgesproken om hard te gaan lopen, met David en Yash. We lopen rustig de bossen in, een klein rondje steil de bergen op, waarbij we nog wat kunnen praten over leven en werken in Angolo en waar we denken dat de wereld naar toe gaat. Tot het te steil wordt en we moeten zwijgen. Na een half uurtje haak ik af, zij doen nog een tweede ronde. Er is nog bijna niemand wakker op het eventterrein, waar ook de Wasawasa Inn en de Wasawasa Lodge zijn. Ik neem een duik in het zwembad, met uitzicht op de oceaan.

All in

Het programma begint om 9.30 u en ik zorg dat ik dit keer op de eerste rij zit. Vandaag ga ik all in! We pakken door op het onderwerp van gisterenavond: wat het allemaal kan verpesten: de value chain in je organisatie. Kort uitgelegd: bij alles waarmee je in je bedrijf waarde voor je klant toevoegt, zijn allerlei schakels nodig die elkaar opvolgen: de value chain. En de ketting is zo sterk als de zwakste schakel, die altijd bestaat uit twee partijen, de supplier en de receiver.  We denken na over hoe dat in onze bedrijven werkt en misgaat. Ik bestudeer mijn eigen situatie waarin ik mijn collega’s met matig succes probeerde te enthousiasmeren om in actie te komen voor mijn theaterevenement Thank God It’s Monday. Ik zie dat email misschien efficient lijkt, maar vaak niet effectief is. En dat ik als supplier van een verzoek, informatie, een behoefte, heel wat heb laten liggen. Ik realiseer me ook dat we met elkaar afspraken nodig hebben over commitment en samenwerken, op basis van vertrouwen en respect. Daar kunnen we een nieuwe standaard in gebruiken, om heel veel frustratie te voorkomen.

I like that name

Voor het eerst in vijf dagen steek ik mijn hand op om dit in ge groep te delen. Tony geeft me het woord. Als ik mijn flipoverpapier, waarop ik het proces heb getekend, laat zien, vertel ik over de theatershow ‘Thank God It’s Monday’. “I like that name!”, zegt Tony. Het voelt gelijk vertrouwd om voor de groep mijn case uit te leggen. Daar voel ik me thuis! Ik deel met de groep wat ik op het internet las. Een van de Great Places to Work in Amerika, heeft thuiswerken afgeschaft. Verboden. Omdat het veel beter werkt met elkaar in de buurt te zitten. Tegelijk vraag ik of iemand nog contacten bij Facebook heeft, want het lijkt me geweldig daar binnen te kijken als ik de komende dagen in Californie ben. Tony zelf heeft een ingang waar hij me mee kan connecten. Da’s de hoofdprijs!

Actie

Na een dinerbreak, waarin ik met de Engels-Indische Manisch nog eens naar de waterval wandel, is het tijd voor ons actieplan. Als we daarmee aan het werk zijn, vraag ik Tony of hij interesse heeft om meer te weten over ‘Thank God It’s Monday’. Misschien past een deel ervan in zijn Business Mastery programma. Dat heeft hij, hij vraagt me een DVD op te sturen! Cool! De dag zit er bijna op, op twee finales na. Als eerste de uitverkiezing van het beste en beroerdste team. Alle deelnemers zijn in teams ingedeeld met de uitdaging om zoveel mogelijk waarde voor de totale groep toe te voegen. Wij zijn team Bulls Eye, met een website waar je je doel op kunt delen met elkaar. We hebben ons behoorlijk geprofileerd, vooral dankzij de Nieuw Zeelandse Andrew en de Zuid Afrikaanse Jaco uit ons team, die continu ‘Bulls Eye’ schreeuwde, als Tony of een andere spreker iets waardevol zei. Dat werd behoorlijk irritant… En het horrorscenario speelt zich af: wij worden verkozen tot de losers, of in Tony’s woorden: the learning team!!! Jaco en Andrew zijn verbijsterd. Als straf krijgen we een erg vies drankje te drinken en moeten we publiekelijk reageren op het debacle.

Magische afsluiter

Voor de tweede finale moeten we naar buiten, en met zwemvest en wetsuit in klaarstaande bussen. Onder het licht van de sterren, springen we - 20 minuten verderop - allen van een brug een snelstromende rivier in. 125 ondernemers uit 30 landen, drijven twee kilometer over een rivier, slechts verlicht door een glowstick. Dolle pret, genieten en dankbaarheid voor een prachtige training. Een magische afsluiter! We drijven door tot een meer, waar boten ons oppikken en terug naar de bussen brengen. Met chocolademelk en snacks stappen we als schoolkinderen terug in de bus. Terug op het conferentiecentrum staan lange tafels klaar voor het diner en maakt een lokaal groepje muziek. Zij zitten in een kring rond een grote kom Cava, het beroemde Fiji drankje, wat een licht verdovend middel is en daarom razend populair. Het smaakt naar modderig water, maar hoort er natuurlijk bij op deze avond! Er wordt nog een veiling gehouden, waar uiteindelijk 50.000 dollar wordt verzameld om een tandartskliniek op te zetten op dit eiland. Een prachtige actie, van het team wat geheel terecht gewonnen heeft! Tegen half één stap ik in een bus terug, moe en voldaan, na een week waar ik heel veel geleerd heb. Ik kan niet wachten om er mee aan de slag te gaan. Maar voordat het zover is, wachten nog wat avonturen in Californië.