Hoe ga je om met conflicten of schandalen uit je verleden waar je mee te maken hebt gehad? Daar spraken we over in mijn wekelijkse carriere-item op BNR Nieuwsradio.
Mijn advies: ga staan voor wie je bent, en ga dingen waar je in gefaald hebt niet uit de weg. Het gaat er natuurlijk uiteindelijk om zoveel mogelijk jezelf te kunnen zijn. Ik kon mijn eigen ervaring bij Randstad aanhalen om te laten zien hoe dat werkt.
Gisteren deed ik een training ‘Boeiend vertellen’ in de bossen van Doorn. En vandaag werd mij in het herfstige Amsterdam op BNR gevraagd hoe je het beste draagvlak kunt creëren in een bedrijf, in een team, in je carrière. En die twee dingen hangen heel goed samen.
Tijdens mijn wekelijkse BNR item vandaag, stond ik stil bij de onzekerheid die de dreigende recessie meebrengt.
Ik denk dat het je onzeker kan maken als je jezelf voor je baanzekerheid vooral van je werkgever afhankelijk maakt.
Als je weet wat je te bieden hebt, bijvoorbeeld waar je passie zit en hoe je toegevoegde waarde kunt bieden, zul je minder snel in paniek raken.
Ik ben een fel tegenstander van werken. Zonde van je tijd. Zeker “Werken” volgens de definitie die de meeste mensen hanteren. Namelijk: ‘Iets doen wat moeite kost, en dat is de reden dat je ervoor betaald krijgt.’
Ik vind dat je op zoek moet gaan naar datgene wat geen moeite kost, en waar je toch voor betaald krijgt. En da’s voor iedereen iets anders. Voor de ene persoon kost het totaal geen moeite om anderen te verzorgen. Iemand anders kan moeiteloos voor grote groepen spreken. Een derde vindt het heerlijk om heel precies dingen uit te zoeken.
Als je datgene doet wat je totaal geen moeite kost, dan voelt dat niet meer als werken. En tegelijkertijd zijn dat de dingen waar mee je het meeste waarde voor anderen hebt. Dus, stop vandaag nog met werken. En ga op zoek naar die dingen die voor jou niet als werken voelen. En laat je daar grif voor betalen!
In de Volkskrant van 9 juli stond een leuk artikel, over Leidse kinderen die de basisschool gedag zeggen, en die voor een jaarboek geportretteerd werden in hun droomberoep. Mooie foto’s ook, van een Rechter-to-be, een Juf en een Piloot. Kinderen laten dromen en hen waarderen zoals ze zijn, is volgens mij een heel belangrijke impuls in hun ontwikkeling.
Het is leuk om te zien dat er een enorme verscheidenheid is aan dromen. Dat kan motiveren om er echt werk van te maken. Je hebt veel minder concurrentie dan je denkt in je droombaan, omdat ieder zijn eigen droom(baan) heeft.
Maar dat dromen voor veel mensen eng is, onderschrijft Peter de Waard met zijn laatste alinea: ‘En nu maar afwachten of de scholieren over veertig jaar geen spijt hebben van deze openhartigheid’. Ziet Peter vijftigers voor zich, die – vele illusies armer – spijt hebben van hun jeugddromen? ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!’ klinkt in zijn schrijven door.
Zonde! Ik denk dat blijven dromen en er gevolg aan geven, als kind of volwassene, juist een belangrijke motor is om het beste uit je leven te halen. Tenslotte, de meeste dromen zijn bedrog, behalve die waar je werk van maakt!
Als reactie op de Intermediair van 3 juli, met het thema Droombaan, stuurde ik de volgende reactie in:
Geachte redactie,
Als DroomBaanGoeroe® was ik gelijk getriggerd door jullie thema ‘Droombanen’.
Maar de invulling van hoofdredacteur Ter Horst is een gemiste kans op echte inspiratie voor de lezers!
Ik kan het dan ook niet nalaten een reactie in te sturen:
“Veel mensen reageren op het thema ‘Droombaan’ zoals Peter ter Horst in zijn voorwoord: “Dromen zijn bedrog en we moeten in ’t echte leven realistisch blijven.” Logisch: als het verschil tussen je droombaan (waar je als kind over fantaseerde) en het leven wat je nu leidt te ver uit elkaar ligt, is het verleidelijk om te zeggen: weg met die droom!
Eeuwig zonde, want vaak zit in die jeugddroom veel waarde. Hoewel Peter misschien geen voetballer meer wil worden en Daphne geen actrice, kunnen zij in hun huidige carriere uitstekend van hun dromen profiteren. Jeugddromen zijn puur en persoonlijk, te waardevol om te verwaarlozen!
Hoe leuk zou Peter zijn als hoofdredacteur van Voetbal International.
Hoe inspirerend Daphne als ze vaker over acteren kon schrijven?
In heel veel banen zijn stappen richting je (vroegere) dromen makkelijk te maken. Maar dan moet je wel durven dromen!
Ik geloof in een wereld waarin iedereen zijn droombaan heeft. En dat is niet altijd exact die baan waar je als kind van droomde. Dat is de baan waarin je zoveel mogelijk aspecten van je eigen persoonlijkheid kwijt kan. En daar horen je dromen bij!
Want, de meeste dromen zijn bedrog, behalve die waar je werk van maakt.”
Ben benieuwd of ze plaatsing aandurven!
Ik heb ontdekt hoe onze grootste concurrent eruit ziet.
Het is geen trainingsbureau, geen coach-organisatie, geen inspirerend seminarleider, geen spraakmakend persoonlijk ontwikkelingsboek, geen talentenbureau of persoonlijkheidsanalyse instrument….
Voor veel mensen is het ‘Niets Doen’ de optie die ze kiezen boven met ons (of met onze concollega’s) in zee te gaan. Niet dat ze ontkennen, zeker na wat doorvragen, dat hun werk absoluut niet ideaal is, dat ze slechts een fractie van hun talenten gebruiken, en dat ze veel leuker, beter af of gelukkiger zouden zijn als hier verandering in zou komen. Daar zijn ze makkelijk in mee te krijgen. Maar toch, als het puntje bij paaltje komt, is het ‘Niets Doen’ een aantrekkelijker alternatief dan de simpele stap te zetten in zelfonderzoek, talentenanalyse of droombaanspeurtocht.
Vandaag verzorgde ik een DroomBaanDag® voor De Nederlandse Bank. Van de 170 deelnemers gaf slechts 1 iemand aan 100% van haar talenten kwijt te kunnen in haar werk. De rest niet. Toch heerste er een groot gebrek aan urgentie om daarmee aan de slag te gaan. Een groot deel van het collectief leek zich er bij neer te leggen dat werken nou eenmaal werken is, iets wat erbij hoort, en dat dat niet altijd leuk kan zijn. Op hoeveel manieren ik het ook aanvloog, mijn boodschap om daarmee geen genoegen te nemen, kwam maar bij een klein deel daadwerkelijk over. Zij gingen tot actie over. De rest koos uiterlijk voor het ‘Niets Doen’.
Of zou er in hun hoofden toch een klein zaadje voor actie in de toekomst geplant zijn?