Leuk item bij BNR vandaag, over samenwerken met mensen die anders zijn dan jij, zoals Obama en Hillary. Grappige pogingen van presentatrice Frederique om het te hebben over samenwerken met je rivalen. Het lijkt mij leuker om te werken zonder rivalen of felle concurrenten. ‘Kom jij wel eens buiten?’, vroeg Frederique. Misschien is het merkbaar dat ik al jaren gelukkig werk met een Friend-chise constructie, met de nadruk op Friends. Wel met aanvullende talenten overigens!
Gisteren deed ik een training ‘Boeiend vertellen’ in de bossen van Doorn. En vandaag werd mij in het herfstige Amsterdam op BNR gevraagd hoe je het beste draagvlak kunt creëren in een bedrijf, in een team, in je carrière. En die twee dingen hangen heel goed samen.
Veel mensen stellen zichzelf regelmatig de vraag tijdens hun carrière: ‘wat wil ik?’ Vaak met wanhopig opgestoken handen… Vooral omdat het antwoord op die vraag niet altijd zo makkelijk komt. Dat schiet dus niet op, dus vergeet die vraag.
Er is een veel slimmere vraag om jezelf te stellen: de vraag ‘Wat heb ik te bieden?’ Die vraag is namelijk een stuk makkelijker te onderzoeken en te beantwoorden. Met behulp van simpele oefeningen of testjes kun je erachter komen wat jouw unieke aanbod aan anderen is. Vraag maar eens aan je vrienden wat ze bijzonder aan jou vinden en je ontdekt je unieke talenten. Bedenk maar eens waar jij complimenten over krijgt. Waar ben je beter in dan anderen. Welke artikelen in kranten en bladen hebben je interesse?
En als je weet wat je te bieden hebt, volgt het antwoord op de vraag ‘Wat wil ik?’ vanzelf. Namelijk, datgene kwijt kunnen wat je te bieden hebt!
In de Volkskrant van 9 juli stond een leuk artikel, over Leidse kinderen die de basisschool gedag zeggen, en die voor een jaarboek geportretteerd werden in hun droomberoep. Mooie foto’s ook, van een Rechter-to-be, een Juf en een Piloot. Kinderen laten dromen en hen waarderen zoals ze zijn, is volgens mij een heel belangrijke impuls in hun ontwikkeling.
Het is leuk om te zien dat er een enorme verscheidenheid is aan dromen. Dat kan motiveren om er echt werk van te maken. Je hebt veel minder concurrentie dan je denkt in je droombaan, omdat ieder zijn eigen droom(baan) heeft.
Maar dat dromen voor veel mensen eng is, onderschrijft Peter de Waard met zijn laatste alinea: ‘En nu maar afwachten of de scholieren over veertig jaar geen spijt hebben van deze openhartigheid’. Ziet Peter vijftigers voor zich, die – vele illusies armer – spijt hebben van hun jeugddromen? ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!’ klinkt in zijn schrijven door.
Zonde! Ik denk dat blijven dromen en er gevolg aan geven, als kind of volwassene, juist een belangrijke motor is om het beste uit je leven te halen. Tenslotte, de meeste dromen zijn bedrog, behalve die waar je werk van maakt!
Als reactie op de Intermediair van 3 juli, met het thema Droombaan, stuurde ik de volgende reactie in:
Geachte redactie,
Als DroomBaanGoeroe® was ik gelijk getriggerd door jullie thema ‘Droombanen’.
Maar de invulling van hoofdredacteur Ter Horst is een gemiste kans op echte inspiratie voor de lezers!
Ik kan het dan ook niet nalaten een reactie in te sturen:
“Veel mensen reageren op het thema ‘Droombaan’ zoals Peter ter Horst in zijn voorwoord: “Dromen zijn bedrog en we moeten in ’t echte leven realistisch blijven.” Logisch: als het verschil tussen je droombaan (waar je als kind over fantaseerde) en het leven wat je nu leidt te ver uit elkaar ligt, is het verleidelijk om te zeggen: weg met die droom!
Eeuwig zonde, want vaak zit in die jeugddroom veel waarde. Hoewel Peter misschien geen voetballer meer wil worden en Daphne geen actrice, kunnen zij in hun huidige carriere uitstekend van hun dromen profiteren. Jeugddromen zijn puur en persoonlijk, te waardevol om te verwaarlozen!
Hoe leuk zou Peter zijn als hoofdredacteur van Voetbal International.
Hoe inspirerend Daphne als ze vaker over acteren kon schrijven?
In heel veel banen zijn stappen richting je (vroegere) dromen makkelijk te maken. Maar dan moet je wel durven dromen!
Ik geloof in een wereld waarin iedereen zijn droombaan heeft. En dat is niet altijd exact die baan waar je als kind van droomde. Dat is de baan waarin je zoveel mogelijk aspecten van je eigen persoonlijkheid kwijt kan. En daar horen je dromen bij!
Want, de meeste dromen zijn bedrog, behalve die waar je werk van maakt.”
Ben benieuwd of ze plaatsing aandurven!
Ik was uitgenodigd bij een grote bank, waar men ‘Het Nieuwe Werken’ als thema voor een cultuurverandering had gekozen. Er zou naar een nieuw pand verhuisd worden met flexibele werkplekken. Eh werkvlekken… en de gelegenheid werd te baat genomen om meer pro-activiteit, initiatief en verantwoordelijkheid te prediken: Het Nieuwe Werken.
De organisatie kenmerkt zich door een sterk hiërarchische structuur. Men beweegt niet als iemand anders meekijkt en doet, simpel gezegd, wat de baas zegt.
Ik geloof erin dat je een dergelijke verandering kan doorvoeren, maar niet zonder het oude met wortel en tak uit te roeien. Mensen nemen volgens mij alleen verantwoordelijkheid en tonen initiatief als ze het gevoel hebben gewaardeerd te worden, gezien als persoon en als ze de mogelijkheid krijgen om fouten te maken bij het experimenteren.
Gek genoeg was naast ‘Het Nieuwe Werken’ ook ‘Alles moet in 1 keer goed’ als onderdeel van de missie gekozen. De vergadering werd strak geregisseerd door de voorzitter van de directie. Het ‘Oude Werken’ was pijnlijk voelbaar en nog in alle hevigheid aanwezig.
Mijn advies was om de medewerkers vol de ruimte te geven om te onderzoeken welke bijzondere kwaliteiten en passies zij bezitten om in te zetten in het ‘Nieuwe Werken’. Want alleen als je de individuele persoon terug brengt bij zijn of haar sprankeling, en hem of haar het werk zo laat in vullen dat er weer lichtjes in hun ogen verschijnen kun je het volle potentieel van medewerkers echt benutten, inclusief initiatief, innovatie, creativiteit en verantwoordelijkheid. Dat gaat niet vanzelf, niet in 1 medewerkers bijeenkomst en vraagt een investering in tijd en geld. Maar het is de enige manier om echt te oogsten op Het Nieuwe Werken.
Ik heb ontdekt hoe onze grootste concurrent eruit ziet.
Het is geen trainingsbureau, geen coach-organisatie, geen inspirerend seminarleider, geen spraakmakend persoonlijk ontwikkelingsboek, geen talentenbureau of persoonlijkheidsanalyse instrument….
Voor veel mensen is het ‘Niets Doen’ de optie die ze kiezen boven met ons (of met onze concollega’s) in zee te gaan. Niet dat ze ontkennen, zeker na wat doorvragen, dat hun werk absoluut niet ideaal is, dat ze slechts een fractie van hun talenten gebruiken, en dat ze veel leuker, beter af of gelukkiger zouden zijn als hier verandering in zou komen. Daar zijn ze makkelijk in mee te krijgen. Maar toch, als het puntje bij paaltje komt, is het ‘Niets Doen’ een aantrekkelijker alternatief dan de simpele stap te zetten in zelfonderzoek, talentenanalyse of droombaanspeurtocht.
Vandaag verzorgde ik een DroomBaanDag® voor De Nederlandse Bank. Van de 170 deelnemers gaf slechts 1 iemand aan 100% van haar talenten kwijt te kunnen in haar werk. De rest niet. Toch heerste er een groot gebrek aan urgentie om daarmee aan de slag te gaan. Een groot deel van het collectief leek zich er bij neer te leggen dat werken nou eenmaal werken is, iets wat erbij hoort, en dat dat niet altijd leuk kan zijn. Op hoeveel manieren ik het ook aanvloog, mijn boodschap om daarmee geen genoegen te nemen, kwam maar bij een klein deel daadwerkelijk over. Zij gingen tot actie over. De rest koos uiterlijk voor het ‘Niets Doen’.
Of zou er in hun hoofden toch een klein zaadje voor actie in de toekomst geplant zijn?