ATW, Dag 6: Sydney, here we come

17 juni 2013

OK, we doen het. We gaan naar Sydney verhuizen. Die gedachte had ik vanochtend om half negen al, toen ik door het zonnetje, op mijn skates, door de Botanical Garden bij het Opera House aankwam, waar je uitkijkt over de baai met de Sydney Harbour Bridge. Met op de achtergrond een zee aan wolkenkrabbers waar alle grote bedrijven zijn gevestigd. Dit is het. Het Nederlands Dans Theater staat vanavond overigens geprogrammeerd in het Opera House, maar dat terzijde. Heerlijk skatend door de stad, waar al druk wordt gejogd en gesport in de parken. Skaten is de beste manier om in deze stad van a naar b te komen, het lijkt er voor gemaakt. Overal asfalt, geen stoeptegel te zien. Wel af en toe klimmen, maar de beloning daarvoor zit in de afdalingen. Om 9.15 ben ik weer terug in mijn hotel, voor de ontbijtafspraak met mijn oud huisgenoot, die al 13 jaar in Sydney woont. Wat leuk om hem weer te zien, na heel veel jaren. We vinden een plekje in de ochtendzon, met een Nederlands sprekende ober.

Web 4.0

Mijn huisgenoot is executive coach, en heeft hij een mooi opgebouwde klantenlijst. Toeval bestaat niet: een van zijn grootste klanten is een Nederlands bedrijf. Ik ontving gisteren nog een mail van iemand die daar in Amsterdam voor werkt en die vertelde dat ze ook in Sydney zaten. Is dit web 4.0 aan het werk, waarover ik in het boek 'Marijn Is Klaar Met Werken' schrijf? Kort gezegd is web 4.0: sta open voor mogelijkheden, volg je intuïtie, kom in actie en de magie dient zich aan in je leven. Zo voelt dit gesprek. We wisselen onze ervaringen uit en ik vertel over het Friendchise model van TalentFirst. Ik zie hem steeds geinteresseerder kijken. Zou dit een model kunnen zijn waar hij al jaren naar op zoek is, om met mensen samen te werken? Ik denk natuurlijk over de mogelijkheden voor TalentFirst in deze fantastische stad. Hmmm. Interessant. Na uitgebreid bij te praten, besluiten we om verder te praten bij een diner vanavond. Ik wandel een stukje met hem op, en komen in Elisabeth Bay, een nonchalant baaitje. En schitterend.

Happiness Institute

Snel terug naar mijn hotel, om de skates weer aan te trekken. Een meeting met Chief Happiness Officer Tim Sharp, van het Happiness Institute. Hij heeft behoorlijke impact gehad op het bewustzijn van geluk en de invloed die je daar als individu op hebt. Als gast van diverse televisieprogramma’s en auteur van 5 boeken heeft hij ook buiten de wetenschappelijke wereld een naam, als professor in de positieve psychologie. We praten uitgebreid over de werkvloer als plek die je persoonlijke geluk beïnvloedt. En hoe mooi het is om daar een bijdrage aan te kunnen leveren. Tim’s model gaat daarbij uit van vier gebieden die belangrijk zijn voor een organisatie, om bij te dragen aan persoonlijk geluk:

Een positieve cultuur
Positieve relaties onderling (focussen op sterktes)
Communicatie die positief is (focussen op wat goed gaat)
Positieve betekenis waar mensen zich aan kunnen verbinden

Tim vertelt dat Australië daar verder mee is dan veel andere delen in de wereld, zo oordeelde de andere Positieve Psychologie goeroe Martin Seligman, die regelmatig bij Tim op bezoek is. Zittend op het terras wijst hij een aantal wolkenkrabbers in het CBD (Central Business District) aan, waar we op uit kijken: onder andere PWC en Ernst & Young hebben hier hele mooie leiderschapsprogramma’s. Alle andere grote bedrijven hebben een eigen toren aan de baai, zo lijkt het. Ook twee van onze grootste klanten zie ik er tussen staan: Rabobank en ING. Interessant!! Ons gesprek krijgt een persoonlijke wending, als we ontdekken dat onze beide vrouwen allebei borstkanker hebben gehad en hoe dat je leven ineens op z’n kop zet. Wat een mooie ontmoeting met deze man. Ik ga nadenken over een gelegenheid om hem eens in Nederland te laten spreken, ik gun veel meer mensen zijn ideeën en inspiratie!

Grootsheid

Op skates ontdek ik Sydney verder, de rest van de middag. Door Darling Harbour, waar ik onder de indruk ben van de grootsheid. Paddy market, een soort groot overdekt Waterlooplein, waar ik een Boomerang koop. Bij het conventioncenter ontdek ik dat de Dalai Lama daar binnen op dat moment spreekt. Helaas is het uitverkocht, maar navraag leert me dat hij morgen in het een openbaar spreekt! Ik skate langs het wat naar de Sydney Bay Bridge die ik aan de ene kant over skate, en aan de andere kant terug. Aan de andere kant van de baai probeer ik nog een lift te krijgen van de langsrazende powerboats. In Brazilie heb ik nog eens geprobeerd een lift te krijgen op een privévliegveld. Dat lukte toen, zij het dat de lift naar Rio was en ik naar Sao Paolo moest. Helaas lukt het dit keer niet, en moet ik mijn vermoeide lijf weer skatend in beweging zetten…

Rugby

Op de terugweg rust ik uit op een bankje als uit een erg exclusief hotel een grote groep hele grote rugbyers voorbij komt. Uit auto’s wordt naar ze geschreeuwd en geclaxoneerd. Wie zijn dit? Ik volg ze het parkje in, waar ze met elkaar een trainingspartijtje spelen. Een van hen vertelt me dat ze de ‘British en Irons Lyons’ zijn, op tournee door Azië, en vanavond spelend tegen de ‘New South Wales Waratahs’. Het zegt mij allemaal weinig, maar waarschijnlijk sta ik te praten met een held voor duizenden, gelet op het uitverkochte stadion en de rechtstreekse televisie-uitzending van de wedstrijd vanavond. Mijn avond met mijn oud huisgenoot begint in de leukste cocktailbar van Sydney, onder mijn hotel, waar we een Mad Men cocktail ‘Old fashioned‘ drinken. In het visrestaurant waar we vervolgens heen gaan is de witte wijn wel erg lekker. Oude herinneringen en goeie gesprekken. Een reeks aan barren en clubs volgt, met de ene ontmoeting na de andere, tot sluitingstijd. Aardige mensen, die Sydneyers. We eindigen de avond in de gay area, waar ik hem achterlaat...