Drumles en verborgen camera's
Drumles
Onlangs ging ik met mijn zoon van zeven naar zijn 1e drumles. Al gauw had ik het gevoel in een Jiskefet-scene te zijn beland met Michiel Romeijn vermomd als drumleraar. In mezelf moest ik lachen maar terwijl ik mijn lachen onderdruk, groeit tegelijkertijd mijn irritatie.
Want deze Michiel Romeijn vermomming heeft de boel totaal niet onder controle. Het is enorm chaotisch, iedereen praat door elkaar, hij vraagt kinderen tot drie keer toe naar hun naam en kan op de vele vragen die volgen nog geen antwoord geven. Sterker nog, hoe meer vragen, des te nerveuzer deze drumleraar wordt. Mijn irritatie groeit.
Beter organiseren
En mijn oordeel ook. Want ondanks dat ik – als fervente aanhanger van TalentFirst gedachtegoed – weet dat je moet uitgaan van eenieders kwaliteiten en talenten, stoor ik mij erg aan de handelswijze van deze meneer.
Ik vind dat hij het beter moet organiseren en kaders moet scheppen voor ouders en kids. “Dat is toch verdorie niet zo moeilijk” zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik vind dat hij die kids op hun gemak moet laten voelen en een veilige omgeving moet creëren. “Dat lukt toch niet als je tot drie keer toe naar iemands naam vraagt’, zegt opnieuw dat kritische stemmetje in mijn hoofd.
Verborgen camera’s?
Tegelijk heb ik nog steeds dat gevoel in een Jiskefet-scene te zijn beland en kijk voorzichtig om me heen waar de verborgen camera’s hangen. En terwijl ik het zo druk heb in mijn hoofd, laat de drumleraar de kinderen een stukje drummen en geeft ze feedback. En als hij dat doet verandert mijn beeld van de situatie compleet.
Waarom dat zo is? Hij luistert aandachtig naar hoe ze drummen en geeft per kind feedback.. En dat is zeer gedetailleerd, met precies de juiste woorden op het juiste moment en met veel respect naar het kind. Ik doe mijn best om mijn mond niet open te laten vallen en kijk voor de zekerheid nog eens of er echt geen verborgen camera’s hangen. Ik wist niet dat er zoveel verschillende woorden zijn voor ritme, volume en andere vormen van muzikaliteit. Hij praat in jargon over muziek als een vinoloog over wijn en een chirurg over het menselijk lichaam.
En ik haal opgelucht adem. “Aha, het is dus toch zo dat ieder zijn of haar kwaliteiten en talenten heeft”. “En het levert toch echt meer op om dáár de nadruk op te leggen”. Deze gedachte, waar TalentFirst tenslotte voor staat, maakt mij blij en geeft me meteen een stuk lichter gevoel. Dit geeft mijzelf namelijk ook de ruimte om niet een alleskunner te moeten zijn (en geloof me, dat moet ik geregeld van mezelf) en me vol op mijn kwaliteiten en talenten te mogen focussen.
De uitkomst van dit alles is dat ik de man waar ik me eerst nog zo aan irriteerde, uiteindelijk dankbaar ben dat hij dat kritische stemmetje in mij het zwijgen heeft opgelegd, en ik weer kan genieten. Genieten waarvan? Tsja, van álles eigenlijk.