Wie is het?

Wie is het?

Mijn zoontje speelt het spelletje ‘Wie is het?’. Je moet achterhalen welk individu je medespeler in zijn hoofd heeft, door slimme vragen te stellen over de indentiteit en uiterlijke kenmerken. Heeft ie een bril? Nee, dan kunnen Bill, Angela, John en Richy worden ingeklapt. Is ie kaal? Ja, dan is het Phil!! Vandaag sprak ik een zaal van 100 studenten toe en dat deed me aan dit spelletje denken. Met een paar simpele vragen had ik het grootste deel van de hele groep kunnen inklappen:

– Heeft ie een grijs pak aan? Tsjaak, driekwart ingeklapt
– Kijkt ie een beetje angstig uit zijn ogen? Tsjak, driekwart van de resterenden
– Denkt ie dat werken een verdomd serieuze aangelegenheid is? Tsjak, op drie, vier na, iedereen ingeklapt!

Het is ongelooflijk hoe zeer angst heerst bij aanstormend studerend Nederland. De sprankeling en levenslust die deze groep in vrije tijd en verenigingsleven kenmerkt, is volledig verdwenen op het moment dat het over werk en carriere gaat. Mijn schone taak om ze wakker te schudden:

“Hallo!! Het is de bedoeling dat je het leuk gaat hebben, hoor! Werk hoeft geen ramp te zijn, je mag er ook best lol in hebben. Je uniekheid en de lichtjes in je ogen zijn juist heel hard nodig om het verschil te maken in het bedrijfsleven!! Doen wat je leuk vind is de enige manier om succesvol en gelukkig te worden. Wake up!”

Wake Up

Ze schrokken zich een hoedje! Dat was hen nog nooit verteld. Dat kon toch niet waar zijn? Aan het einde van het verhaal was er naast vertwijfeling gelukkig ook wat twinkeling te zien. Bijzondere mensen lieten weer een stukje van hun bijzonderheid zien. Schoorvoetend zochten mensen elkaar op en spraken hoopvol over hun werkende toekomst. Er werd weer gelachen, bewogen, geleefd.

Ik prijs me gelukkig: Het werk van re-animator is me op het lijf geschreven. I love it!