Hoe ik mijn droombaan ontdekte bij Trabajo

Trabajo

Vrijdag 19 november ontdekte ik per ongeluk mijn nieuwste droombaan, toen ik te gast was bij Trabajo. Trabajo helpt mensen met kleine afstand tot de arbeidsmarkt om te voorkomen dat ze in de bijstand komen. Dat gaat soms om wetenschappelijk opgeleide mensen en ook om mensen met minder opleiding. Allen worden samengebracht, en in groepen van 15 personen in een snelkookpan van 3 maanden begeleid naar een duurzame betaalde baan. Het is een intensief traject, want elke dag is voor de helft gevuld door (productie-)werk en voor de andere helft met training en coaching. En dat drie maanden lang.

Er was een reden voor een feestje, want Trabajo bestond een jaar en had inmiddels hele goede resultaten laten zien. 60% van de deelnemers is inmiddels aan het werk in een betaalde baan, veelal met duurzaam perspectief.

Jubileum

Om het 1 jarig jubileum luister bij te zetten, mocht ik de zaal een uurtje vermaken rondom mijn thema droombanen. Voorafgaand aan de middag, hadden 250 mensen de mogelijkheid gekregen een DroomBaanReis te ondergaan. Tien dagen kreeg iedereen een mail met opdracht, gebaseerd op het boek ‘Marijn Is Klaar Met Werken’. Heel veel mensen hebben de reis gemaakt, en ik heb een mailbox vol ontroerende, inzichtvolle en inspirerende reacties van de deelnemers. Ik had dus veel zin om naar Eindhoven af te reizen voor de finale…

Nadat we de oprichters en initiatiefnemers in het zonnetje hadden gezet, lieten we een aantal deelnemers aan het woord. Deelnemers Patrick, type ruwe bolster blanke pit, maakte indruk met een paar krachtige one-liners over wat Trabajo hem had geleerd. Van zijn trainers had hij inspirerende lessen geleerd zoals “Als je valt ben je nog niet verslagen”. Of een volstrekt verfrissende manier van solliciteren, door gewoon een bedrijf binnen te stappen met de openingszin: “We hebben allebei geluk vandaag!’.

Vervolgens mocht ik met de zaal aan de slag en dat was een mooie ervaring. Stel je voor: vrijdagmiddag, een donkere zaal met achterin de lonkende bar. Ik ontdekte dat er maar één manier was om deze groep aan me te binden: interactief en met humor. Met diverse oefeningen liet ik mensen met elkaar in gesprek gaan en nodigde ik ze uit om uit hun comfortzone te stappen. Lekker los, lekker luchtig.

En toen ik daar, tegenover de donkere anonieme mensenmassa in theaterachtige-borrelsetting, mijn ding deed bedacht ik me ineens: zou stand-up comedy dan inderdaad mijn volgende droombaan zijn? (zoals mijn anonieme coach me al suggereerde…)