De afgelopen periode is me iets opgevallen waar ik me over verwonder en wat ik graag met je wil delen.
Ik vind ‘t mooi als mensen meer van zichzelf laten zien en daarmee ‘kleur bekennen’. Ik probeer dat zelf ook zoveel mogelijk te doen. Oprecht benoemen wat ik ergens van vind, hoe het met me gaat, waar ik van droom, wat ik goed kan, wat ik lastig vind, waar ik bang voor ben of hoe ik me voel en ga zo maar door. Natuurlijk kies ik daar bewust de mensen voor uit met wie ik dat deel en ook de momenten waarop dat passend is.
Kleur bekennen
Op het moment dat je jezelf uitspreekt en kleur bekent, roept dat altijd een reactie op. Mensen kunnen het inhoudelijk ergens wel of niet mee eens zijn en op het moment dat het een persoonlijk tintje heeft, zullen mensen je op verschillende manieren gaan steunen.
Na mijn vorige blog waarin ik beschreef dat ik het gevoel had dat ik in een mistig landschap stond, gebeurde hetzelfde. Ik kreeg veel reacties en ook veel vragen hoe het nu met me ging. Mijn natuurlijke neiging was om het te verzachten: het gaat wel weer of het valt wel mee. Toen ik mezelf dat zag doen, ben ik daar eens extra op gaan letten en ben ik erachter gekomen dat ik hierin niet uniek ben. Waar mensen in eerste instantie behoorlijk uitgesproken kunnen zijn, zijn mensen snel geneigd om het weer af te zwakken. Dus van de uitgesproken kleuren worden pasteltinten gemaakt.
Lef hebben
Het is gas geven met de rem erop. Aan de ene kant het lef hebben om te delen wat er in je omgaat en het vervolgens weer nuanceren en afvlakken. Alsof je wilt zeggen: zo erg is t nu ook niet hoor.
Ik ben ervan overtuigd dat we in een collectieve leerfase zitten waarin het steeds normaler gaat worden om kleur te bekennen en te delen wat er in je omgaat. Nu heerst toch nog het gevoel: als je deelt wat er in je omgaat dan moet het wel heel erg zijn waarmee mensen sneller de behoefte krijgen om het meer te nuanceren.
Voor de pioniers onder ons die het voortouw nemen in deze verandering en de weg zijn ingeslagen om meer van zichzelf te laten zien, wil ik het volgende meegeven: Het vraagt lef om kleur te bekennen en meer van jezelf te laten zien. En als je dat doet, challenge jezelf dan ook om in uitgesproken kleuren te blijven praten en er geen pasteltinten van te maken! Dan maken we met elkaar de wereld een stukje kleurrijker.
