ATW: Dag 11 - Slippertjes

De dagen beginnen op elkaar te lijken, want ook deze dag start ik met een rondje rennen om 7.00 uur. Nu de berg op, vlakbij mijn huis, naar een weggetje met een 360 graden uitzicht. Aan beide kanten de oceaan, omdat we op een landtong zitten. De eigenaren van de plantage geven geen toestemming om er doorheen te steken, maar van het uitzicht genieten mag wel. Hele groepen kinderen en ouderen komen een ander paadje af, de kids in schooluniformen. Het zijn Indiërs uit het nabijgelegen dorp. De melting pot bevolking hier bestaat voor ongeveer de helft uit Indiers.

Geld verdienen

Ik ontdek dat ik vannacht wat geld heb verdiend, door provisie op verkopen uit een webinar wat ik heb gepromoot. Mooi! Na een ontbijtje, met een lekker smoothie, zit ik in dubio. Zal ik verhuizen naar het andere huis van Elle, wat dichtbij het event is, maar in the middle of nowhere, zonder stroom en internet? Of moet ik toch gewoon ook in zo’n resort gaan zitten, wat meer onder de mensen? Ik pak de lonely planet er nog eens bij en het aanbod in de verschillende faciliteiten van Tony Robbins: het beste aanbod is zijn eigen resort Namale, maar de prijzen daar zijn echt exorbitant (€ 1.680 per nacht!!). Zelfs het tweede en derderangs aanbod is nog veel duurder dan ik uit wil geven (€ 200 per nacht voor een gedeelde kleine kamer). Het is me duidelijk dat Tony’s Fiji model ook gericht is op geld te verdienen.

Scooter huren

Ik besluit in ieder geval niet in het andere huis te trekken en een scooter te huren om de resorts van Tony te bekijken. De registratie voor het event is ook daar. Een scooter huren gaat echter zo maar niet. Ik heb mijn rijbewijs niet bij me, en dat is verplicht. ‘It’s the law here’, zegt de dame van het verhuurbedrijf. Ik bedenk me dat er volgens mij nog een hoop belangrijkere dingen hier per wet te regelen zijn. Mijn verweer dat je in mijn land geen rijbewijs nodig hebt, is tevergeefts. Geen scooter. Op straat kom ik de taxichauffeur tegen die me net bij de verhuur heeft afgezet: “What happend with the scooter?” vraagt hij. Hij stuurt me naar de andere verhuurder die wat makkelijker is. Het werkt. Als de tweede verhuurder om mijn rijbewijs vraagt, laat ik mijn American Express kaart zien, waarvan mijn naam keurig wordt overgeschreven. Weet hij veel hoe een Nederlands rijbewijs eruit ziet. Op mijn scooter bij Tony’s Namale Resort en Spa aangekomen, word ik ontvangen met een serenade, een krans en een cocktail! “Bula!” Een warm welkom werkt! Na wat plichtplegingen rijd ik verder, zo’n tien kilometer deze kust explorerend. Mooie privé eilanden, met witte stranden! Ik keer om en rijd naar het Wasawasa conferentiecentrum. Door Tony neergezet op zijn 300 hectare grond, speciaal voor zijn events, met de twee basic accomodaties erbij. De heuvel oprijdend slip ik weg, waardoor ik mijn voet en knie openhaal. En mijn Reef slipper sneuvelt. Als ik bloedend de berg op rijd, kom ik twee Nederlandse dames tegen, die ik nog ken van Tony’s event in London, november 2012. Ze helpen me in hun hotelkamer de boel schoon te maken en te ontsmetten. Een erg kleine hotelkamer… Dankbaar voor hun hulp verken ik de premisses. De zaal voor het event is ijzig koud. Da’s gebruikelijk bij deze events. Het houdt je wakker, gedurende de 12 tot 15 uur programma’s. Brrr.

Bula

Ik kan aanschuiven en integreren met wat deelnemers bij de lunch. Met gevulde maagweer terug naar het dorp. Nieuwe slippers kopen. En nog wat omgeving verkennen. Het is ongelooflijk hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Nog nooit zo vaak en vriendelijk gegroet op straat: “Bula!!” Terug thuis vertelt Elle nog wat inside verhalen over de onroerend goed markt op het eiland. Ook wat smeuiige verhalen over Tony Robbins’ aankopen van zijn land, tovert ze uit de oude doos. Vermakelijk. Tegen 19 uur ga ik weer terug naar Wasawasa. 
In het dorpje waar ik doorheen rijdt is het druk en branden grote vuren onder pannen op het plein. Ik stop om te vragen waarom het feest is. Het is een begrafenis, met eten voor iedereen die komt. Bij het parkeren van mijn scooter, sloop ik mijn gloednieuwe slipper. Morgen even nieuwe kopen. De openingsceremonie van het event is een Fijiaanse dans, die uitmondt in een soort polonaise met alle deelnemers, voordat we aan tafel gaan. De eerste leuke gesprekken met deelnemers uit Canada, US, Australie, Duitsland en India. De meeste mensen slapen in Tony’s accomodaties, maar ik stuur mijn scooter om iets over negenen weer terug de nacht in. Ik geniet van de barre tocht van een half uur. Benieuwd hoe dat morgen zal zijn, ver na middennacht. Thuis aangekomen heb ik een Skypesessie met vriend Ferd, die als projectmanager de TalentFirst website opnieuw aan het realiseren is. Wat werkt dat toch goed, zo! En gezellig. Voor mijn werk maakt het misschien geeneen zoveel uit, waar ik zit. Voor mijn gezinnetje wel en ik realiseer me dat ik alweer over de helft van mijn reis ben en ik mijn schatjes al weer snel zie!